Trektocht 1
Route 1
Panorama 1

Trektocht 2
Andorra
Panorama 2
Route 2

Trektocht 3
Vignemale
Panorama 7
Route 3

Bekend terrein
We beginnen zaterdag in Cauterets (Frankrijk), een aardig doch toeristisch plaatsje. Het stadje begon zijn opmars als bergsportcentrum met de opening van een station (inmiddels busstation), 100 jaar geleden. Dit is helemaal in oude stijl opgeknapt. Ook het 19e eeuwse Termen met een aardig parkje en kermisattracties heeft duidelijk sinds mijn vorige bezoek een facelift ondergaan.
Het is bewolkt en miezert af en toe als we vertrekken. De eerste drie dagen heb ik in 1991 ook al gelopen (wandeling 3), alleen doen we het nu de eerste dagen rustiger aan.Het pad langs de Gaube in het Val de Jéret - met talloze watervallen en stroomversnellingen - is werkelijk fantastisch mooi. We arriveren al snel bij het Pont d'Espagne, weer een grote waterval en toeristen die tot hier per auto kunnen komen. Er is ook al een telesiège bijgekomen... We hebben nog niet gegeten of het begint weer te regenen. Een voordeel van deze tocht is wel dat we vaak bij een hut kamperen, zodat we bij regen kunnen schuilen.

Vignemale in de mist
De volgende dag gaat het verder omhoog, langs het Lac de Gaube naar de Oulettes de Gaube. Dit ligt aan de voet van de Vignemale, die daar 800 meter loodrecht omhoog gaat. Helaas blijft de bergwand steeds in de mist gehuld, terwijl dat vorige keer zo'n mooi gezicht was [ Vignemale ].

Eindelijk mooi weer
De volgende dag is het eindelijk stralend weer. Bij de Cabane de Lourdes gaan we de Vallée de la Canau in, het begint flink te waaien. Hier begint voor mij het nieuwe stuk. Op de Col de la Bernatoire blijkt een diep meer van vulkanische oorsprong te liggen met een doorkijk naar Spanje. Na een mooie, maar lange en soms steile afdaling arriveren we in het gehucht Bujaruelo. Onze benen, het terras in de zon en het koele bier overtuigen ons ervan dat we nu toe zijn aan een middag rust. Wegens de harde wind leidt het opzetten van de tenten tot komische taferelen.
Op verzoek van de groep besluiten Martin en Nico woensdag toch maar tot een makkelijke dag. We lopen door de Valle de Bujaruelo naar Torle, een stadje dat door het opkomend toerisme in deze streek zeer populair is geworden. 's Middags bekijken we het stadje waar flink wat winkels zijn, doen de was, genieten nog even van de beschaving.

Slapen onder de volle maan
De tocht gaat het Valle de Ordesa in. Deze kloof van de Rio Arazas gaat door een dicht begroeid bos, wat lekker koel is met de felle zon. Aan de overkant rijzen de steile wanden omhoog. Het doet inderdaad aan de Grand canyon denken, met dit verschil dat hier beneden bomen groeien en boven kale rots is. In Arizona is dat net andersom. Na een siësta bij de Ponte de las Fuentes (gebakken eieren en spek) gaan we in een sneltreinvaart 550 meter omhoog. Roebie draagt 12 kg extra water op zijn rug en weet het te volbrengen. De onbemande hut Milador Calcillaruego heeft een mooi uitkijkpunt. We eten heerlijk Thais, behoorlijk pittig. Het menu is overigens elke dag weer anders, een hele prestatie met 'droogvoer'. Het is zwoel weer, we slapen romantisch buiten onder de volle maan.
Het pad de volgende dag blijft heerlijk, met schitterende uitzichten, zie ook panorama 10.

Je kan hier mooi de verschillende geologische perioden in de opbouw van de wand terug vinden, met afwisselend harde en zachtere gesteenten. We zien tussen de pieken aan de overkant door al de Brèche Roland liggen. Tenslotte maakt het dal een bocht en zien we hoog de Monte Perdido nog net boven wat voorliggende toppen uitsteken.

Gieren rond de Monte Perdido
We houden weer siësta onder een groot rotsblok met zicht op de dagjesmensen en groepsgenoten in en langs de Rio Arazas die zich van boven door een kloof omlaag stort. We kamperen met circa 100 andere trekkers bij de Goritz-hut. En dan komen ze: eerst scheert een aasgier langs onze kampeerwei. Later zien we veel vale gieren, en Marieke - die zich hier speciaal op heeft verheugd - neemt zelfs een echte 'grote jongen' waar: een lammergier.

Brèche de Roland
We lopen zondag over de hoogvlakte met veel verschillende gesteenten. Het is door de vele grote rotsblokken lastig oriënteren. Als we het circo de Góritz indraaien komt hij tevoorschijn: de magische Brèche de Roland, de overgang naar Frankrijk. Met de verrekijker kunnen we al tientallen mensen op deze grootse bergpas zien zitten. We bezoeken de Gruta Casteret. Dit is een diepe grot met een ijsvloer, helemaal achterin is een ijspegel van zo'n 3 m ontstaan die schittert in het invallende licht. Het pad gaat daarna over een smalle richel langs een steile wand, die (grotendeels) met een staalkabel is gezekerd. Wegens een blessure moet Martin omlopen, zodat we veel tijd op de Brèche hebben om uit te kijken.

Na de brèche dalen we over twee gletsjers af naar de refuges des Serradets. We zijn net weer in Frankrijk of er breekt een felle onweersbui los, zodat we maar even een soepje in de hut nemen. Dan volgt een lange afdaling. Bij een passage door een inmiddels woest stromende beek verlies ik een geleende wandelstok. Nou ja, niets aan te doen. We arriveren pas laat op de pittoreske camping in Gavarnie.
Na een dagje lekker luieren en salades eten gaan we op het eind van de middag weer op pad.

Pittige route Col des Gentianes
In het prachtige bos van St. Savin worden we door een hoosbui overvallen. Als het opknap lopen we nog door tot een onbemande hut, de Cabane de Milhas.
Via de Oulettes d'Ossou waar we op de heenweg ook langs kwamen gaan we omhoog de Col d'Estom Soubrai over. Het is een pittige puinhelling met een onduidelijk pad, maar de vele bergmeertjes die we daarna passeren maken de inspanning meer dan waard. Vanaf de Col des Gentianes (2.777 m) hebben we mooi zicht op de Glacier d'Ossoue en de Hourquette d'Ossoue met Refuge Baysellance. Zie Glacier d'Ossoue.