Inleiding
De Brenta is een klassiek gebied voor wandeltochten langs Klettersteige, in Italiaans Vie Ferrate. Er is een overzicht van alle Vie Ferrate in het massief. Er zijn ook doorgaande routes die via het Brenta massief lopen, in de noord-zuidrichting met name. Eén hiervan is de Alte via 10. Deze loopt van Bolzano via het Mendelkammgebergte, dan door de Brenta (wat het hoogtepunt vormt) om tenslotte via de Val di Letro Alpen bij het Gardameer uit te komen. In totaal een kleine 3 weken lopen.

Klik op de foto voor panorama-uitvoering

Van de regen in de wolken
Het regende al enkele dagen behoorlijk in Pinzolo, maar we trokken toch de stoute schoenen aan. Althans, toen we met de auto bij de Rifugio Vallesinella (1.513 m) aankwamen. Door een dicht dennenbos liepen we omhoog, tot we boven de wolken uit kwamen. Via de Rifugio Casinei kwamen we tenslotte bij de beroemde Tuckett-hut uit. Fraaie foto's van de stoere bergbedwingers van de vorige eeuw hingen in deze mooie hut.
De volgende dag vertrokken we weer in de nevels. Daarom kozen we niet de hoge route van de Bochette Alte langs de Cima Brenta maar de wat lagere Sentiero Orsi om in de Rifugio Pedrotti uit te komen.

Bochette Alte

's Middags gingen we nog even wat rotsklimmen.

Sentiero Bochette Centrale
Van daaruit de zuidelijke eerste helft van de beroemde Sentiero Bochette Centrale, die werkelijk magnifieke vergezichten opleverde. Via ladders en met hulp van kabels werkten we ons makkelijk langs vervaarlijk uitziende afgronden. Eindelijk werd het mooier weer. We kwamen wel de nodige steile sneeuwveldjes tegen. Een pickel was toch wel handig geweest. Omdat we die in de Adamello niet nodig bleken te hebben, hadden we ze tijdens deze Brenta-tocht in de auto gelaten.
De Rifugio Alimonta lag op een plateau met een schitterend uitzicht, tussen de wolken door. Ook ontdekten iemand met de kijker gemzen op een vergelegen rotsband.

Als vervolg terug naar de Tuckett-hut liepen we de Sentiero Sosat. Eerst passeren we wat steile sneeuwvelden. Bij de oversteek van een vervaarlijk scherpe sneeuwrug maakten we dankbaar gebruik van een door een andere groep wandelaars gespannen veiligheidstouw. Dan volgen er wat klimpartijen: dan ladder op-ladder af. Zo kwamen we op een rots-band die over een lang stuk om het massief van de Brenta heen loopt. De uitzichten moeten hier bij mooi weer schitterend zijn, helaas was het die dag weer nevelig.

Beklimming Castelletto
De laatste dag bij de Tuckett-hut een alpine klimpartij, 250 m omhoog klauteren naar de Castelletto Inferieur, via de normaalroute (R511). Dit is een klimroute met moeilijkheidsgraad 3-, maar vanwege de steilheid niet te onderschatten. Ook liepen er enkele moeilijker routes doorheen. Op de wand zelf was het niet eenvoudig die uit elkaar te houden.
Eerst door een mooie 'schoorsteen' route omhoog, dan over een brede band naar rechts. De sleutelpassage was weer een korte schoorsteen. Hoewel er volgens het boekje 1,5 uur voor stond deden we er aanzienlijk langer over. Geleidelijk kwam een nevel opzetten, maar het weer sloeg gelukkig niet om. Een paar geroutineerde Engelse klimmers kwamen ons in sneltreinvaart voorbij, beleefd groetend met 'jolly good climbing here'. Op de top aangekomen gingen we na een welverdiende rust abseilen langs de achterkant van de rotstoren over ongeveer 15 m hoogte. Om langs dezelfde route die we gekomen waren weer omlaag te klimmen was gezien de vele losse stenen vrij riskant geweest.
's Avonds nog omlaag naar de Vallesinella-hut, en de huttentocht zat er al weer op.

Nadere informatie 
Klimgids voor de Brenta: Bergführer Brentagruppe, door Steinkötter, uitgave Rudolf Rother  (1988).
Kaarten:

• Brenta-Adamello-Presanella, 1:100.000, uitgave Freitag & Berndt, nummer 50
• Dolomiti di Brenta, Adamello, Presanella, 1:50.000, uitgave Tabacco-serie, blad nr 10
• Brentagruppe, 1:25.000, Alpenvereinskarte, nr 51