Voettocht door Pirin en Rhodope
Ik kreeg van Eric Suyten een reisverslag inclusief foto's toegestuurd van een soortgelijke Vreemde voettocht in de streek
waar wij ook gelopen hebben. Zij hebben dit echter geheel op eigen houtje in een zeer improviserende stijl gedaan.
Hierdoor hebben ze veel directe (leer)ervaringen opgedaan, dit leek dit me een aardige aanvulling op mijn site.
Wat vooraf ging...
De bestemming van de jaarlijkse wandeltrip diende vastgesteld te worden, daar we tegenwoordig wat verder gaan als de belgische Ardennen betekent dit eerst een speurtocht op internet naar interessante locaties.
Deze speurtocht begint meestal al heel vroeg, maar heeft meestal weinig invloed op de uiteindelijke bestemming.
Na gefantaseerd te hebben over Marokko, oostelijk Turkije, de witte bergen van Kreta en zelfs Mallorca, is de bestemming deze keer Bulgarije geworden.
Op vrijdagmiddag twee last-minute tickets gekocht, snel naar Amsterdam gereden en bij Pied-à-terre twee wandelkaartjes gekocht.
Zaterdagavond mijn wandelvriend gebeld, welke net terug was uit Frankrijk en zodoende nog niet wist waar wij heen zouden gaan.
Routekaart
Dag 1: Van Eindhoven naar Bistrica
Zondagochtend eerst Peter opgehaald in Eindhoven en om 11 uur op het vliegtuig gestapt richting Wenen en daarna richting Sofia.
In Sofia landen we in een onweersbui, wat best een mooi gezicht is, op het vliegveld; wat geld gewisseld voor de eerste dagen.
Staande voor de aankomsthal worden we natuurlijk belaagd door taxichauffeurs, maar dat lijkt ons te makkelijk en te duur, dus nemen we de bus naar het treinstation.
Geen van beide zijn we de Bulgaarse taal machtig, laat staan dat we het cyrillische schrift kunnen lezen. Voor de Bulgaren geldt het omgekeerde er zijn maar weinig mensen die engels of Duits spreken, een extra uitdaging dus voor deze reis.
Na tot twee keer toe gecontroleerd te zijn op de bus door louche uitziende controleurs welke zich identificeerden met rommelige papiertjes, waarbij de eerste keer alles goed was en de tweede keer we een boete moesten betalen voor onze bagage.
We hebben niet direct toegegeven, maar om van het gezeur af te zijn hebben we maar twee extra kaartjes gekocht.
Op het station aangekomen een trein naar Blagoevrad gevonden welke om 19 uur zou vertrekken, voor een zeer goedkoop tarief.
Tijd voor een biertje dachten we, echter we bleven iets te lang zitten en stonden op het verkeerde perron waardoor we onze trein hebben gemist.
Met dezelfde kaartjes welke voor ons omgewisseld werden, hebben we uiteindelijk de trein om 23 uur genomen.
Om ongeveer 01 uur aangekomen in Blagoevrad, en daar meteen een taxi genomen om ons uit de stad te rijden.
De taxichauffeur moest echter eerst een boete betalen aan de plaatselijke politie, welke zonodig opeens de papieren van onze chauffeur moest controleren.
Na de taxi vervolgens aangeduwd te hebben konden wij vertrekken, met bestemming Bistrica een gehucht ten oosten van Blagoevrad.
Om 02.30 uur begon uiteindelijk onze voettocht in het pikkedonker, waarbij we een zaklamp nodig hadden om een geschikte plaats voor onze tent te vinden.
Dag 2: op weg naar het Piringebergte
Rond een uur of negen opgestaan met een klein motregentje, de tent opgeruimd en koffie gezet, daarna meteen gaan lopen over de weg welke oostwaarts voerde.
Na een klein uurtje in een soort hut van een boer die aldaar het land bewerkte ontbijt gemaakt
en de flessen in de rivier met water gevuld.
Tijdens het ontbijt plannen gemaakt voor de te volgen route van die dag.
De omgeving waar we deze dag zouden lopen is gesitueerd tussen het Rila gebergte in het noorden en de Pirin in het zuiden, een mooie zacht glooiende omgeving met bossen en weilanden welke vol met bloemen stonden.
Onze tocht was richting het zuiden met als doel het Pirin gebergte, een gedetailleerde kaart hadden we echter niet van dit gebied, zodat we vooral op het kompas hebben gelopen.
De enige persoon die we ontmoet hebben was een herder met zijn hond, een aardige man maar onverstaanbaar natuurlijk.
Aan het einde van de middag hebben we de tent opgezet aan de rand van een weiland vol met bloemen en aan de andere kant een bos vol met hout voor ons kampvuur.
Deze eerste loopdag nog even rustig aan gedaan, en als afsluiting genoten van de ondergaande zon in een heerlijk voorjaarszonnetje.
Daarna een flink kampvuur gemaakt en plannen voor de volgende dag.
Dag 3: naar Bansko
Deze dag begint met een prachtige tocht door de weilanden, heerlijk weer en vol goede moet.
We lopen richting Gradevo, althans dat vermoeden we.
Aan het einde van de middag komen we bij een weg, we kunnen niet goed inschatten welke weg dit is en besluiten de weg een stukje te volgen.
De weg leidt ons naar een dorp, welk dorp weten we nog steeds niet maar we zullen het niet snel vergeten.
Een eerste confrontatie met een echt boerendorp, een levendig dorpsplein met een uitstalling van allerhande landbouw gereedschappen welke je normaal alleen in een museum ziet.
Ezels, geiten en paarden bepalen het beeld, en mensen welke ons aangapen alsof we van de maan komen.
In een klein winkeltje slaan we proviand in en maken contact met een man welke ons uitnodigt voor een bak koffie in een naastgelegen cafetaria.
Een goed gesprek hebben we niet gehad, want ook hier word alleen Bulgaars gesproken.
We besluiten de bus te nemen naar Bansko, deze bus stopt hier op het dorpsplein.
Aan het begin van de avond arriveren we in Bansko, en na enig dubben besluiten we hier een hotel te nemen, een net familiepension voor weinig geld.
De eigenaar welke goed engels spreekt geeft ons nog informatie over het Pirin gebergte, er blijkt nog aardig wat sneeuw te liggen.
Bansko is een toeristisch dorp, al zijn de toeristen op dit moment niet aanwezig, wel veel lege restaurantjes waarvan we er een bezocht hebben.
Op weg naar huis besluiten we nog even een biertje te drinken in een bar/disco, toch weer 01 uur geworden. Al met al een zeer vermoeiende dag.
Dag 4: in Nationaal park Pirin
We lopen Bansko uit richting het nationale park Pirin. We lopen langs een rivier welke we de hele tijd zullen volgen.
Het is een mooie tocht welke ons vrij geleidelijk omhoog brengt, het pad is slecht onderhouden en we moeten over menige boom klimmen.
Diverse malen zijn we het pad kwijt, maar uiteindelijk komen we bij een verlaten en vervallen skistation aan.
We komen bij een grote parkeerplaats waar een bus met scholieren staat, het is een startpunt voor een pad naar een hoger gelegen berghut.
Bij deze berghut aangekomen besluiten we om hier niet te overnachten maar nog een stuk verder te lopen.
We lopen nu echt in een hoger gelegen gebied met veel waterstroompjes en sneeuwvelden, het koelt ook behoorlijk af.
We besluiten de tent op te zetten in een hooggelegen dal, een drassig dal maar we vinden een mooi veldje vlak naast de rivier.
We zetten de tent op en lopen nog wat rond zonder rugzak, en bekijken de omgeving.
De bergen liggen nog vol met sneeuw en het is geen goed plan om een oversteek te wagen, we besluiten de volgende dag een top te beklimmen zonder rugzak en daarna weer af te dalen richting Bansko.
Dag 5: door naar Delcev
We ruimen de tent op en verstoppen de rugzakken, vervolgens beginnen we aan de beklimming van een top welke op ongeveer 2500 meter ligt.
Heerlijk lopen zonder rugzak, we gaan dan ook vrij steil omhoog en al snel zijn we buiten adem.
Na ongeveer 1 ½ uur bereiken we de top, hier zien we dat het echt onmogelijk is om verder te gaan er ligt echt nog heel veel sneeuw.
We dalen af dwars door struikgewassen en over sneeuwvelden, we doen dit op de steile stukken op de manier die we voor het eerst in de Siërra de Gredos beproefd hebben.
We trekken onze regenbroek aan en laten ons over de sneeuw naar beneden glijden, we zijn echter wel voorzichtig want de vorige keer ging het bijna goed fout.
We pikken onze rugzakken op en lopen de rest van de dag naar beneden richting Bansko, over paden en het laatste stuk over de weg.
Een zeer zware en lange tocht, we zijn dan ook helemaal kapot als we in de avond in Bansko aankomen.
Toch besluiten we om niet hier te blijven en nemen een bus naar Goce Delcev, heerlijk een paar uur bijkomen in de bus.
Om een uur of elf in de avond arriveren we in Delcev aldaar nemen we een hotel, de tarieven stijgen waar we bij staan als de receptioniste overlegt met haar baas.
De receptioniste spreekt geen woord over de grens maar doet erg haar best, en heeft een lieve uitstraling, we laten ons maar bedonderen, want we zijn echt helemaal kapot.
Na ons opgeknapt te hebben drinken we nog wat op een terras, maar deze keer vroeg naar bed. Althans, het is al weer na twaalven.
Dag 6: het meer bij Dospat
We nemen eerst de bus naar Dabnica, een boerengehucht ten zuidoosten van Delcev.
In Dabnica kijken de mensen verbaasd dat we daar uitstappen, het is dan ook echt een vervallen boerendorp met modder op de straten.
We zien veel boeren karren rijden en op het land word vooral met paard en wagen gewerkt of met de hand.
We lopen door een glooiend landschap, door bossen en weilanden en komen uiteindelijk halverwege de middag in een ander dorp uit.
In waarschijnlijk Ablanica nemen we een bus naar Dospat, dit dorp ligt aan het zuidelijke uiteinde van een groot stuwmeer.
In Dospat doen we inkopen en lopen de eerste kilometers langs het meer, net zolang totdat de vele vissers verdwenen zijn en we een mooie plaats zien om onze tent op te zetten.
Het is mooi lopen over de groene oevers van het meer, geen enkel hek of privé terrein komen we tegen.
Deze avond maken we een flink kampvuur en drinken de wijn welke we gekocht hebben, al filosoferend komen we tot de conclusie dat de Bulgaren als ze ja zeggen nee schudden.
Dat verklaart een hoop van onze onduidelijkheden, maar de vraag blijft wanneer ze op de Bulgaarse manier schudden en wanneer op de normale manier.
Dag 7: langs het meer, naar Velingrad
We lopen de hele dag langs het meer en komen in de middag aan bij het andere uiteinde.
In Sarnica willen we de bus nemen, maar het is zaterdag en er wordt ons vertelt dat er maar één bus komt aan het einde van de middag. We hangen enkele uren rond op het dorpsplein en slaan het Bulgaarse leven gaande.
Uiteindelijk komt er geen bus, en we besluiten te liften, maar ook hier geen succes. Er zijn weinig auto's en de mensen rijden geen grote afstanden.
Terug in het dorp vragen we een jongen om tegen betaling ons naar Velingrad te brengen, samen met een vriend doet hij dat uiteindelijk.
Het is voor ons belangrijk dat we uit dit gat komen, want morgen gaat ons vliegtuig in Sofia.
In Velingrad nemen we een hotel, het is al een uur of negen 's avonds.
We eten in een restaurant want vanavond is het tenslotte onze laatste avond in Bulgarije. Na het eten besluiten we nog wat te gaan drinken echter alles is gesloten in dit gedeelte van de stad.
Er is nog wel een kiosk open en we kopen hier een blikje bier, dat ons wordt aangeboden door twee jongens die hier rondhangen.
Na een tijdje met elkaar gesproken te hebben nodigen zij ons uit om met een taxi naar een ander gedeelte van de stad te gaan waar we dan een discotheek zouden bezoeken.
We weten niet goed wat te doen maar besluiten de jongens toch te vertrouwen en gaan mee.
Het blijkt een moderne discotheek te zijn met goede muziek en trendy jongeren. Wij vallen wel uit de toon, want wij lopen nog steeds in ons wandelkloffie met onze lompe bergschoenen.
Met de blaren onder onze voeten hebben we toch tot diep in de nacht gedanst, na diverse biertjes voelden we ook onze blaren niet meer.
Na een gezamenlijke taxirit terug bleek ons hotel gesloten, echter iemand die langs liep schreeuwde voor ons de portier wakker.
Wat een dag weer, en dan morgen ook nog eens vroeg op want we moeten de trein naar Pazardzik nemen.
Dag 8: trein via Pazarzik naar Sofia
We nemen een taxi naar het treinstation want dat blijkt nogal een eind weg te zijn, onderweg valt ons op dat de bevolking hier een stuk rijker is dan de boerengehuchten waar we eerst geweest zijn.
Het contrast is groot als je bedenkt dat we eerst nog woonblokken hebben gezien waar voor de deur grote hopen afvalhout lagen om de kachel te stoken, daarvan is hier geen sprake.
We nemen uiteindelijk geen trein maar een bus naar Pazarzik, in Pazarzik moeten we wel weer op zoek naar het treinstation.
We nemen de trein naar Sofia. Gelukkig gaat alles voorspoedig want we willen ons vliegtuig aan het einde van de middag niet missen.
We zijn op tijd in Sofia en nemen en trolley naar het centrum zodat we daar nog even rond kunnen kijken.
Tot zover ging alles voorspoedig, maar in de trolley kom ik er achter dat mijn portefeuille weg is met mijn paspoort en beide vliegtickets.
We besluiten meteen naar het vliegveld te gaan om te informeren wat te doen. Bij de balie van onze vliegmaatschappij blijken ze geen nieuw ticket af te mogen geven, maar ze zouden nog informeren hoe dit precies zat.
Ondertussen probeerden wij aangifte te doen op een politiebureau. Daar liet men ons uren wachten zonder naar ons inzicht wat te doen.
Uiteindelijk het consulaat gebeld, waarop de dienstdoende diplomaat ons te hulp schoot, de politie was echter geheel niet bereid om enige aanstalten te maken om de zaak snel af te handelen.
Na lang wachten en veel gedoe, en met behulp van een receptioniste in een groot hotel die haar talen sprak hebben we de aangifte voor elkaar gekregen, waarop we uiteindelijk een laissez passez konden verkrijgen op het consulaat.
Uiteindelijk weer op het vliegveld, maar geen vlucht voor ons meer. Gelukkig was er nog een achteraf kantoortje van Lufthansa waar toevallig iemand zat en die ons twee tickets naar Amsterdam kon verkopen, dit was echter pas de volgende dag.
Extra tijd dus om Sofia te bekijken, een vriendelijke taxichauffeur heeft ons voor een toeristen tarief lang 3 hotels gereden opdat wij een goedkope slaapplaats konden vinden. De chauffeur hield zich aan de afspraak en nam zelfs iemand mee van een pension om ons naar een ander pension te brengen en hij heeft uiteindelijk deze dame ook nog eens teruggebracht (All-in).
Een laatste diner in de stad met een flesje wijn om het verdriet te vergeten, en toen naar bed want we moesten vroeg weer op om onze tickets af te halen en wilden geen risico nemen.
Dag 9: terug naar Amsterdam
Een veel te dure taxirit. We dachten dat we wisten hoe het werkte, maar hadden niet goed opgelet. Deze keer haalden wij onze vlucht en vlogen via Munchen dit keer naar Amsterdam.
Naschrift
Achteraf bleek mijn portefeuille waarschijnlijk gerold tijdens het opstappen in de trolleybus, waar een meisje de ingang versperde en ik dus moest wachten waarop iemand achter mij waarschijnlijk zijn gang kon gaan.
Al met al een boeiende reis, mooie natuur en vaak aardige mensen al is het zeker zaak om op je tellen te passen, zeker in de steden.
Bulgarije is een arm land en dat zie je overal, echter de armoede heeft ook zijn charme het is een mooi gezicht om de mensen met paard en wagen aan het werk te zien.
In het gebied waar wij geweest zijn hebben we geen enkele toerist gezien, waardoor wij het heerlijke gevoel hadden een soort ontdekkingreiziger te zijn.
Deze tocht was anders dan anders, waar we normaal alleen in een klein gebied lopen hebben we deze keer, steeds in andere gebieden gelopen waardoor we ook wat meer van Bulgarije hebben kunnen zien.
|
